پاسارگاد

نیکنام با اشاره به شیوه ی خدمتش به جامعه زرتشتی در چهار سال گذشته در جایگاه نماینده زرتشتیان در مجلس می نویسد:«طفل زمانه ام فشرد چو پروانه ای به مشت/ جرم دمی که بر سر گلها نشسته ام.

خرسندم که در چهار سال گذشته خدمتگزار زرتشتیان در جایگاه نمایندگی مجلس بودم، در گذر این زمان چون پروانه ای بر سر گل های زیبای هازمان زرتشتی نشستم و تلاش کردم تا هویتی درست و تازه برای نمایندگی همکیشان خودم پایه‌ریزی کنم».

وی در ادامه به انتخابات دوره هشتم مجلس شورای اسلامی اشاره دارد و می نویسد:« برای دوره بعدی نیز به پیشنهاد دوستان ثبت نام کردم ولی نمی دانم به کدام دلیل! البته از آنچه که در نامه آمده است به استناد ماده 28 بند 1. لابد صلاح نبوده که در این دوره خدمتگزار آنان در مجلس باشم».

نماینده زرتشتیان در دوره هفتم مجلس شورای اسلامی به فعالیت‌هایی پس از اعلام ردصلاحیتش انجام می دهد،اشاره می کند و می آورد:« پس ازاعتراض در زمان تعیین شده از آنجا که هیچ مدرک کتبی و قانونی به من ارایه نشده است.باور کردم که در این دوره از مجلس ادبیات گفتاری و نوشتاری مورد پسند نداشتم و یا شاید حق من نبوده تا تذکر و اعتراضی نسبت به برخی از دیدگاه‌ها و عملکرد مسوولین دولت در رسانه‌ها داشته باشم و این سبب شد که برچسب نامهربانی و عدم‌التزام نسبت به نظام جمهوری اسلامی به من اهدا شود».

نیکنام در پایان نوشته اش با سپاسگزاری از همه همکیشانی که در این هنگامه پشتیبان او بوده‌اند،اینگونه آرزو می کند:« به هر روی آرزوی دیرزیوی، شادزیوی و به‌روزی برای تمامی پیروان راستی دارم و امیدوارم همه با همازوری خود همچنان گسترش دهنده اشویی در هازمان خوشنام زرتشتی باشیم».

منبع:http://www.ahnavad.com

یکی از بزرگترین دغدغه های امروزه انسان مسئله حفظ محیط زیست است. مسئله ای که موضوع همایش ها و سخنرانی های بسیاری قرار می گیرد و کارشناسان و دانشمندان در این زمینه مطالعات زیادی کرده اند و دوستاران محیط زیست در گوشه و کنار دنیا با تشکیل گروههای مختلف سعی در حفظ آن دارند.

و این در حالیست که حفاظت از محیط زیست در فرهنگ کهن و غنی ایران جایگاه ویژه ای دارد . آب، خاک، هوا و آتش در نزد ایرانیان از تقدس ویژه ای برخوردار است به طوری که در آیین زردشت ایزدانی مسئول نگهداری این عناصر هستند همچون آناهیتا ایزد پاسدار آب، آذر ایزد پاسدار آتش، زامیاد ایزد پاسدار خاک و ویو ایزد پاسدار باد و هوا. 

این اعتقاد ایرانیان موجب میشد که هیچ چیز آلوده ای را در آب نیندازند و یا دستها را در آب روان نمی شستند بلکه برای شستشو، مقداری از آب رودخانه یا چشمه را برداشته و از آن استفاده میکردند . از انداختن آب دهان روی زمین اجتناب می نمودند و یا از سوزاندن مردار و هر چیز ناپاک دیگری دوری می کردند( دکتر فرهنگ مهر در کتاب " دیدی نو از دینی کهن" به این نکته اشاره می کنند که دوری از سوزاندن هر چیز ناپاک به منظور پیشگیری از آلودگی هواست).

آب، خاک، هوا و آتش جایگاه ویژه ای در جشنهای مختلف دارند از جمله جشن تیرگان که در تیر روز تیر ماه برگزار شده و پاشیدن آب بر سر و روی یکدیگر از آیین های این روز است .

اما نکته قابل توجهی که وجود دارد این است که در عهد باستان در ایران به دلیل تقدس عناصر چهارگانه و پاکیزه نگاهداشتن آن، بیماریهای  همه گیر و واگیردار به ندرت دیده میشد چراکه بیشتر بیماریها به خصوص در روزگار گذشته در اثر آب آلوده همه گیر میشده است و در بین اقوام و ملتهای دیگر این دست بیماریها بسیار شایع بوده و در اثر آن در مدت کوتاهی جمع زیادی از بین میرفتند اما در همان زمان در ایران همانطور که گفته شد به ندرت و آن هم در بین عده ی محدودی این قبیل بیماری ها مشاهده می شده است.